Czasami wszystko sprawia mi problem. Ale największym jest pisanie "nie" z innymi słowami. Łącznie czy oddzielnie? Nie wiem. Sprawiało mi to ogromną trudność od początku mojej kariery naukowej: z tego dyktanda pierwszy raz dostałam jedynkę. Ale to też ogromna trudność w życiu. Przykładowo pisząc z chłopakiem, który mi sie podoba chyba w trzecim zdaniu zrobiłam takiego byka. A on jest człowiekiem oczytanym i łatwo wyłapuje taki błąd. Na szczęście jest też wyrozumiały, bo ta ignoracja nie zniechęciła go do mnie. Ale to są złe wspomnienia. Dlatego "nie" mówię stanowcze NIE.

Czasami wszystko sprawia mi problem. Ale największym jest pisanie "nie" z innymi słowami. Łącznie czy oddzielnie? Nie wiem. Sprawiało mi to ogromną trudność od początku mojej kariery naukowej: z tego dyktanda pierwszy raz dostałam jedynkę. Ale to też ogromna trudność w życiu. Przykładowo pisząc z chłopakiem, który mi sie podoba chyba w trzecim zdaniu zrobiłam takiego byka. ...

Mam problemy z dysleksją, ale cały czas nad tym pracuje, poza tym składnia też nie jest wcale tak prosta jakby się mogło wydawać.
ALE dla mnie największy problemem języka (polskiego jak i często innych) jest brak zrozumienia znaczenia wyrazu. Ludzie mają w zwyczaju nadużywać słów których znaczenia do końca nie rozumieją lub rozumieją mylnie. Ciągle zastanawiam się dlaczego? Czy jest to spowodowane brakiem odpowiedniego przygotowania, ignorowaniem problemu czy po prostu przyzwyczajeniem i osłuchanie?
Często zdarza mi się wpleść w moją wypowiedź słowo, które w żaden sposób nie może połączyć się z kontekstem wypowiedzi. Pracuje nad tym, choć (moim zdaniem) z powodu ciągłego stykania się z takim mechanizmem mam problem żeby wyplenić z siebie złe nawyki mowy. NP. mylne używanie bynajmniej a przynajmniej (ludzie używają ich zamiennie, tymczasem bynajmniej jest partykułą przeczącą), okno i szyba w samochodzie (niezliczoną ilość razy można usłyszeć - Zamknij okno w samochodzie. - Przecież to szyba.)
Proste przykłady, a jednak ciężko czasem kontrolować użycie danych wyrazów.

Mam problemy z dysleksją, ale cały czas nad tym pracuje, poza tym składnia też nie jest wcale tak prosta jakby się mogło wydawać.
ALE dla mnie największy problemem języka (polskiego jak i często innych) jest brak zrozumienia znaczenia wyrazu. Ludzie mają w zwyczaju nadużywać słów których znaczenia do końca nie rozumieją lub rozumieją mylnie. Ciągle zastanawiam się...

Dla mnie największym problemem w tych czasach jest używanie naszego języka w wersji bez zapożyczeń z innych. Chodzi mi o zastępowanie pięknych polskich słów "skrótowcami", np.: "sorry" zamiast "przepraszam". Sama ortografia, odmienianie przez przypadki, gramatyka nie są aż tak strasznym problemem. Coraz bardziej przyzwyczajamy się do pisania wiadomości sms, e-mail itp. bez polskich znaków. Mimo, że staram się ich używać, potrafię łapać się na takich błędach. A jak słyszę rozmowy młodzieży, która skraca co się da, bawi się w tworzenie nowych wyrazów (jak z kosmosu), to powiem szczerze - szlak mnie trafia. Mam nadzieję, że przyszłe pokolenia nie wypaczą naszej pięknej polszczyzny w sposób jeszcze bardziej straszny niż słychać to teraz.

Dla mnie największym problemem w tych czasach jest używanie naszego języka w wersji bez zapożyczeń z innych. Chodzi mi o zastępowanie pięknych polskich słów "skrótowcami", np.: "sorry" zamiast "przepraszam". Sama ortografia, odmienianie przez przypadki, gramatyka nie są aż tak strasznym problemem. Coraz bardziej przyzwyczajamy się do pisania wiadomości sms, e-mail itp. bez...

Największą trudność sprawia mi posługiwanie się językiem polskim tak, ja na to zasługuje. To piękny język, która wymaga pielęgnowania, a często nie jestem w stanie stosować go poprawnie. Myślę, że wszystkiemu winne są skróty myślowe i zapożyczenia, które już na dobre wrosły w naszą piękną, choć trudną mowę i powoli zastępują pierwotne słowa. Często więc używam zamienników, które nie brzmią ani ładnie, ani składnie, są za to dla mnie praktyczne i przejęłam je z otoczenia. W nałogu stosowania zapożyczeń nie pomaga mi praca w korporacji. Jest to miejsce styku wielu kultur i wielu języków, które niestety mieszają się ze sobą i wypierają u mnie polskie słowa. Na co dzień rzucam więc „fidbekami”, „kejsami”, „suportami” i „czelendżami”, ponieważ słyszę te określenia miliony razy dziennie. Staram się jednak zmienić swoje przyzwyczajenia! Niezmiennie od podstawówki dużo czytam, aby jak najlepiej posługiwać się językiem polskim i aby znać jak najwięcej słów- tych stosowanych powszechnie i tych zapomnianych i trudnych, których pozwanie jest niezwykle fascynujące! Staram się także jak najwięcej mówić- może zabrzmi to dziwnie, ale to, że jesteśmy Polakami nie znaczy od razu, że polską mowę mamy we krwi. Praktyka czyni mistrza, a mistrzem konwersacji można zostać tylko wtedy, kiedy będzie się ją praktykować! Codziennie usilnie próbuję też nie mieszać języków- mówię tylko w tym, którym posługuje się mój rozmówca, dzięki temu unikam zapożyczania i przekształcania słów!

Największą trudność sprawia mi posługiwanie się językiem polskim tak, ja na to zasługuje. To piękny język, która wymaga pielęgnowania, a często nie jestem w stanie stosować go poprawnie. Myślę, że wszystkiemu winne są skróty myślowe i zapożyczenia, które już na dobre wrosły w naszą piękną, choć trudną mowę i powoli zastępują pierwotne słowa. Często więc używam zamienników,...

Od najmłodszych lat moim największym problem związanym z naszym ojczystym językiem jest ORTOGRAFIA. Już w podstawówce lekcje języka polskiego były moimi ulubionymi, ale jak to pięknie wyglądało w dzienniku, kiedy w szeregu piątek były dwóje z dyktand. Próbowałam z tym walczyć, sprawdzać w słownikach, pytać o poprawność zapisu, ale przez lata to właśnie ortografia była moją największą zmorą. W tym roku, kiedy pisałam maturę z rozszerzonego polskiego złapałam się na tym, że zamiast myśleć nad merytoryczną poprawnością układanych zdań 100 razy myślę, jak napisać jeden wyraz, a czas ucieka... Wtedy stwierdziałam: a idź mi z tym, nie samą ortografią żyje polonista. Teraz myślę, że to był mój klucz do sukcesu 90% z rozszerzenia umożliwiło mi spełnianie marzeń na studiach :)

Od najmłodszych lat moim największym problem związanym z naszym ojczystym językiem jest ORTOGRAFIA. Już w podstawówce lekcje języka polskiego były moimi ulubionymi, ale jak to pięknie wyglądało w dzienniku, kiedy w szeregu piątek były dwóje z dyktand. Próbowałam z tym walczyć, sprawdzać w słownikach, pytać o poprawność zapisu, ale przez lata to właśnie ortografia była moją...

Język polski- jeden z najtrudniejszy języków świata- jest dla mnie zarazem najpiękniejszym. A te wszystkie zawiłości i niuanse sprawiają, że jest jeszcze bardziej wyjątkowy.
Ja jako człowiek lubujący się w słowach nie mam w ogóle problemu ze słowem mówionym. Koleżanki z pracy śmieją się ze mnie,ze gdy rekomenduje pacjentowi jakiś lek rozwijam to na wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Do tego ciągle wtrącam dygresje lub żarciki, którym towarzyszy radosne: Ha! Ha! Ha!
A może : Cha! Cha! Cha!?
I oto dochodzimy do odwiecznego zatroskania mojego życia- słowa pisanego. Kocham pisać,ale.... nie umiem! Bo jak zapisać słowo mówione?! Jak powtrącać te wszystkie adnotacje, didaskalia, napomknienia, dopowiedzenia między przecinki? A może nawiasy? A może kropki? Nie mam pojęcia. Mam w głowie tyle pięknych myśli i nie potrafię ich zapisać w sposób trwały, jasny i precyzyjny dla czytających-wychodzą dyrdymały o niczym. Polska składnia wyrosła mi na drodze do wielkiej kariery literackiej w świecie słowa pisanego i nijak nie idzie mi jej ominąć !

Język polski- jeden z najtrudniejszy języków świata- jest dla mnie zarazem najpiękniejszym. A te wszystkie zawiłości i niuanse sprawiają, że jest jeszcze bardziej wyjątkowy.
Ja jako człowiek lubujący się w słowach nie mam w ogóle problemu ze słowem mówionym. Koleżanki z pracy śmieją się ze mnie,ze gdy rekomenduje pacjentowi jakiś lek rozwijam to na wstęp, rozwinięcie i...

A natomiasd mnie jezyk Polski fcale problemuw nie stważa rzadnyh, poniewasz dórzo czytóje książków.

A natomiasd mnie jezyk Polski fcale problemuw nie stważa rzadnyh, poniewasz dórzo czytóje książków.

Nigdy nie rozumiem tego podniecania się tym, że ludzie z innych krajów uczą się języka polskiego. Jakby Polakom zawsze schlebiało to, że ktoś wgl. zauważa ich kraj. Przecież nikogo nie interesuje, że znamy język angielski. Powiedziałabym nawet, że ludzie, którzy do Polski przyjeżdżają, tej znajomości od nas wymagają.
Mój problem z językiem polskim nawiązuje lekko do tego, co napisałam powyżej. Jest wiele takich słówek z angielskiego (przypuszczam, że również i w innych), których odpowiedników nie znajdziemy w naszym języku. Wrzucanie w polskie wypowiedzi słów po angielsku jest żałosne, ale czasami mam wrażenie, że nie mogę 100% przekazać tego, co chcę, bo brakuje mi słów. A przecież nie mamy ich tak mało!

Nigdy nie rozumiem tego podniecania się tym, że ludzie z innych krajów uczą się języka polskiego. Jakby Polakom zawsze schlebiało to, że ktoś wgl. zauważa ich kraj. Przecież nikogo nie interesuje, że znamy język angielski. Powiedziałabym nawet, że ludzie, którzy do Polski przyjeżdżają, tej znajomości od nas wymagają.
Mój problem z językiem polskim nawiązuje lekko do tego,...

Mi najwięcej problemów sprawia odmiana liczebników, które jak powszechnie wiadomo odmieniają się przez przypadki. :)
Idę z 378 mężczyznami, czyli trzystu siedemdziesięcioma ośmioma mężczyznami czy może trzystoma siedemdziesięciu ośmiu mężczyznami?
Oto jest pytanie...

Mi najwięcej problemów sprawia odmiana liczebników, które jak powszechnie wiadomo odmieniają się przez przypadki. :)
Idę z 378 mężczyznami, czyli trzystu siedemdziesięcioma ośmioma mężczyznami czy może trzystoma siedemdziesięciu ośmiu mężczyznami?
Oto jest pytanie...

Jako rodzimy i dumny! użytkownik języka polskiego popełniam całe mnóstwo błędów o czym przekonałam się dopiero na studiach filologicznych. Większość z nich dotyczy mowy potocznej i tak: odmiana nazwisk sprawia mi wielką trudność nie tylko ze względu na reguły, którymi się rządzą owe odmiany, ale także fakt, że każda z osób inaczej odmienia swoje nazwisko. Ciekawe są też regionalizmy, czyli różnica np. między sznyclem a kotletem. Już nie mówiąc o odwiecznej bitwie dotyczącej wychodzenia na dwór lub na pole. Język polski zatem ma wiele niuansów i nie wszystko jest uporządkowane, ale ta różnorodność sprawia, że jest piękny i niepowtarzalny. W jakim innym języku znajdziemy takie soczyste i jedyne w swoim rodzaju słowa jak: żółć, żółw, gżegżółka lub źdźbło.

Jako rodzimy i dumny! użytkownik języka polskiego popełniam całe mnóstwo błędów o czym przekonałam się dopiero na studiach filologicznych. Większość z nich dotyczy mowy potocznej i tak: odmiana nazwisk sprawia mi wielką trudność nie tylko ze względu na reguły, którymi się rządzą owe odmiany, ale także fakt, że każda z osób inaczej odmienia swoje nazwisko. Ciekawe są też...